اینجا فاصله زیادی از معابد باشکوه و پرابهت آنگکور در سیم ریپ ندارد . معابدی با قدمت هزارساله که زیبایی و عظمت آن چشمهای هر بیننده ای را در بهت و تحسین فرومی برد . مکانی که با برگشت آرامش و امنیت پس از سقوط خمرهای سرخ در کامبوج و تقویت زیرساختهای گردشگری همه روزه مورد استقبال فراوان بازدیدکنندگانی قرار می گیرد که از سرتاسر گیتی سختی دوری راه را بر خود هموار می کنند .
اینجا سرزمین مردمی بی سرزمین است . روستایی شناور بر روی آب ، در بستر رودخانه عظیم و موسمی "مکونگ" . ساکنین این روستا ، پناهجویان آواره ویتنامی هستند که در طول جنگهای خانمانسوز ویتنام وپس از آن ، از خانه و سرزمین خود آواره شده و سالها است که ، دور از ماوی و سرزمین خود ، بی هویت و دورافتاده در این گوشه سکنی گزیده اند .
مرحوم دکتر شریعتی در مقاله : "آری اینچنین بود ای برادر " اشاره می کند که آرزویش از رفتن به سرزمین مصر ، نه بازدید از اهرام ثلاثه مصر ، بلکه تماشای گودالی بوده که مدفن هزاران برده ای است که سالها در رنج برآوردن خواهش قدرتمندان در ساخت اهرام جان کندند و جان دادند . من نیز در این بازدید خود را در این جایگاه احساس می کنم و در فاصله اندک از معابد باشکوه ، مردمی را می بینم که ، قربانی جنگها ، هوسرانیها و کینه توزیها گوشه امنی جستجو میکنند .
این قایقهای کوچک محل زندگی این مردم است . روی همین قایقها بدنیا می آیند ، در آغوش گرم محبت مادرانشان بزرگ می شوند . ازدواج می کنند ، پا به سن می گذارند و در نهایت همینجا می میرند . این داستان سالهاست که همینگونه بوده و همینگونه ادامه خواهد یافت