مولفین در ابتدای مقاله به چالش همیشگی موجود بین انتخاب این دو روش درمانی یعنی آرتروپلاستی و فیکساسیون شکستگی در بیماران مبتلا به شکستگی گردن استخوان ران اشاره می نماید. فیکساسیون این نوع شکستگی همیشه با احتمال عدم موفقیت و نیاز به انجام عمل جراحی آرتروپلاستی همراه می باشد. ولی از آنطرف نیز آرتروپلاستی به خصوص در سنین پایین تر ، امکان نیاز به رویژن آرتروپلاستی در طول زندگی فرد را قویا مطرح می سازد.
در این مطالعه بیماران مبتلا به شکستگی گردن استخوان ران توام با جابجایی در سنین بین 40 تا 65 سال مورد مطالعه قرار گرفتند . این بیماران با یکی از سه روش جراحی فیکساسیون ، تعویض کامل مفصل ران و همی آرتروپلاستی تحت عمل جراحی قرار گرفتند.
نتایج بالینی دو روش درمانی فیکساسیون و تعویض کامل مفصل ران در بیماران مبتلا به شکستگی گردن استخوان ران در این طیف سنی با یکدیگر قابل مقایسمه بود.گرچه فیکساسیون شکستگی با توجه به موفقیت یا شکست فیکساسیون فراهم شده با طیف وسیعتری از نتایج همراه بود. و بعلاوه تعویض کامل مفصل ران در بیماران بالای 54 سال که به عارضه دیگری مبتلا نمی باشند از نظر اقتصادی مقرون به صرفه تر تشخیص داده شد. در بیمارانی که به عوارض خفیف دیگری مبتلا هستند ، تعویض مفصل ران در سنین بالای 47 سال و آنهایی که با بیماریهای شدید به صورت همزمان دست و پنجه نرم می کنند در سنین بالای 44 سال از نظر اقتصادی پیشنهاد شده است . همی آرتروپلاستی در همه این موارد ، هم از نظر نتایج بالینی و هم از نظر اقتصادی با نتایج ضعیفتری همراه بوده است.
در پایان ، مقاله این گونه نتیجه گیری می نماید که تعویض کامل مفصل ران در بیماران مبتلا به شکستگی گردن استخوان ران در سنین 40 تا 65 سال به خصوص در مواردی که فرد با بیماری و عوارض دیگری نیز به صورت همزمان دست و پنجه نرم می نماید می تواند از نظر نتایج بالینی و اقتصادی مناسب و مقرون به صرفه باشد.
